Το τέλος του κοινωνικού ιστού

Πονάω και φαντάζομαι πως όλοι πονάμε. Για τη ζωή που χάθηκε και τον κοινωνικό ιστό που δεν αντέχει. Για το βάθος της ψυχικής και ηθικής κρίσης. Για την έλλειψη αξιών, ψυχραιμίας, αυτοσυγκράτησης. Για την εικόνα που δίνουμε προς τα έξω μιας χώρας χωρίς έρμα. Για τις κουκούλες, που δεν κρύβουν μόνο πρόσωπα αλλά και ιδέες, που δεν οδηγούν σε εξέγερση αλλά στην εξευτελιστική ομοιομορφία του φόβου. Για την "κοινωνία των πολιτών" που τόσο εύκολα χάνει το παιχνίδι απέναντι στην πραγματικότητα των γνωστών αγνώστων (ανθρώπων και θεσμών). Για το θρίαμβο της βίας -και των από δω και των από κει- απέναντι στο Λόγο. Για τη μικρότητα των περισσότερων από αυτών που, σήμερα, χύνουν κροκοδείλια δάκρυα, τα οποία, αύριο, θα ξαναγίνουν μικροκομματικές ικεσίες και κραυγές. Aλλά και, λίγο πιο πίσω και πιο πέρα, για τη διαιώνιση και ισχυροποίηση του πολυπλόκαμου παρακράτους και την έμφοβη και υποκριτική στάση (αδυναμία στάσης) της Πολιτείας και της εξουσίας